Jij kent ze vast ook wel:
Ze zijn er in alle soorten en maten. Irritante mensen die jou het leven zuur maken ;-) Ik noem ze hier voor het gemak lastpakken. Ze zijn hartstikke lastig voor je toch? Lees verder…
Al weken maanden lag het me aan te kijken: Helweek van Erik Bertrand Larssen. Uitgeverij Boom Nelissen was zo aardig om mij een previeweditie te sturen. Ik las direct een stukje. Boeiend, maar daarna belandde het op de stapel nog te lezen.
Toch liet helweek me niet los. Ik werd helemaal meegesleept door de heftige verhalen over afzien bij de commando’s. En de Golden rules for succeeding during Bertrands hellweek klonken interessant (let op de beginletters):
“Dit is dus weer niet goed” zegt de mevrouw achter de balie hoofdschuddend. Mismoedig pak ik de hele handel maar weer in. Voor de derde! keer die ochtend word ik weggestuurd omdat mijn foto niet aan de paspoorteisen voldoet :-(
Grrrr foto’s en ik, dat gaat gewoon niet samen. Mijn hele planning loopt erdoor in de soep. Ik ben het zo zat dat ik overweeg om dan maar identiteitsbewijsloos door het leven te gaan. Lees verder…
Geven is geweldig. Door vrijgevig te zijn maak je anderen gelukkig, maar ook jezelf. Het maakt niet uit of je nou een vervelend klusje voor iemand doet, een parkeerkaartje weggeeft of royaal je kennis deelt: geven zorgt voor meer geluk bij jou en de ander.
Wie geeft wat hij heeft is waard dat hij leeft.
Je zou denken dat je nooit teveel kunt geven. Want hoe meer je geeft, hoe meer je het waard bent om te leven ;-) En hoe gelukkiger jij en anderen worden. Lees verder…
De vakantie is voorbij. De scholen zijn weer begonnen en de files zijn terug. Volgens de deskundigen is het zelfs al herfst. Ik betwijfel of die er wel verstand van hebben ;-): het weer is veel te zomers voor de herfst.
Voor je het weet is je vakantie niet meer dan een vage herinnering. Die prachtige zonsondergang, de ijle lucht op een bergtop of de dynamiek van een wereldstad zijn zo verdwenen uit je geheugen. En dat is zonde. Die vakantie kun je namelijk prima gebruiken in je werk. Dat doe je als volgt: Lees verder…
6 jaar oud, je vriendjes spelen buiten en jij zit binnen. Je moet blind leren typen, omdat je vader dat goed voor je vindt :-( Het begin is zwoegen, maar gaandeweg wordt het minder vervelend en op zeker moment krijg je er zelfs plezier in. Lees verder…
Margot is waanzinnig toegewijd. Het symposium MOET goed gaan (zoals alles in haar werk altijd goed moet gaan ;-) ). Margot gaat steevast voor de volle 100%. Lees verder…
“Het is gewoon ongelofelijk zoals jij met je dossiers omgaat. Dat niemand daar iets van zegt.” Annemiek is weer eens lekker kritisch en dit keer moet Remco het ontgelden. Hij reageert fel: “Moet jij zeggen, kijk eens wat een puinzooi je er zelf van maakt.”
Voor je het weet vliegen de reacties tussen Annemiek en Remco over en weer. Alles en iedereen komt aan de beurt. Ze bekritiseren elkaar, de waardeloze collega’s en de organisatie die voor geen meter deugt. Zo kún je je werk toch onmogelijk goed doen?
Poing 53 Poing 54 Poing 55. De shuttle gaat in een rustig ritme van het ene racket naar het andere. Hoe langer je die shuttle heen en weer kunt slaan hoe leuker het is. Het gaat bij ‘campingbadminton’ niet om winnen of verliezen, het gaat om het hoog houden van die shuttle.
Dat Poing Poing Poing kan bijna eindeloos doorgaan en het lijkt wel of het geen greintje energie kost. Lees verder…
Poeh, wat is het warm. Toch zwoeg je door, want het einde is in zicht. Je loopt nu echt op je tandvlees. Gelukkig lonkt heel in de verte de Via Gladiola. Nog even en je zult voor het eerst in je leven de Vierdaagse uitgelopen hebben.